Zo, zo, tijd om weer eens te bloggen. De vorige blog was Maud 3 maanden, nu is ze alweer ruim 4 maanden (19 weken). Ze ligt heerlijk in de tuin van het septemberzonnetje te genieten (:sleeping:), dus heeft Mamamook weer tijd om te bloggen. De tijd vliegt, zeker nu het schooljaar weer begonnen is en deze mamajuf 3x per week afscheid moet nemen van haar (meestal nog slapende) meisje. Het is wel even wennen hoor, zo af en toe heb ik gevoel door alles en iedereen geleefd te worden. Op school is het leven natuurlijk gewoon doorgegaan nadat ik bijna een half jaar geleden met zwangerschapsverlof ben gegaan en weer op deze rijdende trein springen is niet in alle gevallen even makkelijk. Iedereen is weer blij dat ik terug ben (of zegt het te zijn :P), maar soms vergeten mensen dat ik er toch wel even uit ben geweest. Vooral op het gebied van afspraken die gemaakt zijn in mijn periode van verlof. Ook is het feit dat ik nu maar 3 dagen op school ben, in de pauzes kolf en vlot weer naar huis ga (i.v.m. de oppas) niet echt bevordelijk voor de collegiale betrekkingen. Ik ga er maar vanuit dat dit vanzelf weer goed komt, als ik niet meer kolf (hopenlijk duurt het nog even, want dat betekent dat ik nog steeds borstvoeding geef en 6 maanden volledig is nog steeds mijn minimumdoel!) is er weer meer tijd in de pauzes om gezellig bij te kletsen. Met Louise heb ik inmiddels een echte partner-band gekregen. Zij heeft de groep als ik lekker met Maud thuis zit te tutten en qua gevoel zit dat helemaal goed. Ik had nooit verwacht dat ik zo makkelijk mijn groep kon delen, maar het gaat eigenlijk vanzelf. Ach, de telefoonkosten worden iets hoger omdat we veel met elkaar bellen, maar zo kan je het lief en leed van de groep ook eens delen met iemand die precies weet hoe de situatie is. Thuisgekomen wacht een (meestal) vrolijke dochter, maar ook die wil haar portie aandacht hebben, alleen spelen lukt nog niet lang, even bijkomen van de kids op school is er vaak niet bij. Met Maud gaat alles ondertussen zijn gangetje, wel hebben we voor de 2de keer spruw, maar dat is oplosbaar. Ze vind het medicijn zo lekker dat ze wel verslaafd lijkt! 4x per dag 1ml Nystatine lijkt heel weinig, maar in zo’n spuitje is 1ml toch best veel. Mevrouw denkt daar echter anders over en schreeuwt het uit als de ml op is. Ai ai ai. Nog een paar dagen en dan stoppen we er weer mee, de zalf die ik dit keer heb gekregen is in ieder geval fijner dan dat spul van de vorige keer. Ze wordt steeds bewegelijker, omrollen doet ze al enige tijd, alleen dat laatste stukje nog, frustrerend af en toe! Het liefst wil ze helemaal niet meer liggen, zitten op schoot of optrekken tot staan, dat is pas leuk! Wendy (:dog:) begint nu ook interessant te worden, ze volgt haar door de hele kamer als ze de kans krijgt.