Het is tijd voor het volgende avontuur. Zoals bij mij normaal lijkt te worden, heb ik ook van de bevalling weer een heel verhaal weten te maken, met een voorspoedige afloop.

In de nacht van zaterdag op zondag (2-3 mei) had ik de moed al bijna opgegeven. In middels een volle week over tijd, laatste dagen wel wat ‘gerommel’, maar niets dat echt doorzette. Lopen ging niet zo best meer, maar Henk wist me gelukkig flink af te leiden, even naar de Koninginnedag-markt, beetje boodschappen doen, toch nog even naar Groningen om een vriezer te zoeken, ach nog even naar mijn zus, zwager en de kleine… zo gingen de laatste dagen toch nog wel voorbij.

Maar ok, de nacht van zaterdag op zondag kreeg ik dan toch wat buikpijn, zou  het nu dan echt? Op de wc ontdekte ik dat ik wat bloederig slijm verloor en dat bleef elke keer dat ik naar de wc ging (normaliter maar 1, hooguit 2x per nacht. Nu bijna om het uur…. Goh… da’s gek…).

Tegen 7 uur begon er wat regelmaat in de buikpijn te komen, zou het dan nu echt? En ja hoor, om 8 uur was ik wel zeker, vandaag werden we papa en mama. Met die mededeling heb ik Henk dan ook om 8 uur wakker gemaakt (tot dan waren we gewoon nog boven in bed).

Omdat het op zich nog vrij rustig ging ben ik even lekker gaan douchen, tijdens het douchen werden de weeën toch echt wel WEEEN.. de buikademhaling bood uitkomst en (ondertussen op handen en voeten) onder de douche was het wel aangenaam. Na de douche (van bijna een uur…) toch maar gaan timen en we zaten al op 3 minuten! Na 3 kwartier de verloskundige gebeld, die kwam tegen 10 uur en bleek dat ik al 3 cm ontsluiting had. Ze ging nog even visites rijden, maar we konden altijd bellen als ze eerder terug moest komen. Om ½ 1 was ze er weer en had ik ondertussen hevige weeën en al 6 cm ontsluiting. De buikpomp lukte niet (is geen enkele keer gelukt), dus ben overgeschakeld op een soort van lage puf, deze wou wel. Daarna ging het snel (nee, ik heb Henk niet geslagen of uitgescholden) en om 14.20 mocht ik gaan persen, om 14.45 is Maud geboren. Zelf aangepakt, direct op mijn buik gelegd,  APGAR 9-10-10!. Zo had ik het ook gedroomd… maar ja… ik zou natuurlijk niet zo makkelijk van deze bevalling afkomen…

Na 2 shots in mijn been (oxytocine) besloot mijn placenta dat ook 41 weken nog niet lang genoeg was. Na 3 kwartier heeft Anita (verloskundige) de ambu gebeld, ik moest naar het ziekenhuis, maar het vloeien leek mee te vallen. Nou, dus niet. De ambu was er nog maar net of ik kreeg het gevoel dat de vliezen opnieuw braken, alleen was het dit keer geen helder vruchtwater… thuis heb ik ongeveer een liter bloed verloren. Met gierende sirenes naar Winschoten gebracht, terwijl ik het voelde stromen, vreemd genoeg weet ik alles nog precies. In het ziekenhuis duurde het even voor de OK-mensen bij elkaar geraapt waren, ondertussen was ik officieel in Shock verklaard. Toen ik om 17 uur op de OK kwam was ik vrij snel onder zeil, toen (voor mijn gevoel direct daarna, in werkelijkheid een dik uur later) ik bijkwam was alles voorbij, voelde ik me redelijk goed  en kreeg ik een lekker perenijsje!

Henk was ondertussen ook gearriveerd met Maud in de maxi-cosi, thuis was alles door de kraamzorg en verloskundige opgeruimd, SUPER!

Het was erg rustig op de afdeling, dus Henk mocht ook blijven slapen op dezelfde kamer en Maud lag in haar bakje tussen ons in. Ik aan de zoutoplossing, later 2x zak ½ liter bloed gekregen. De eerste nacht ging mijn bloeddruk iets naar beneden, maar vanaf het moment dat ik bloed had gekregen ging het gestaag omhoog. Dinsdag kwam het verlossende woord. Mijn bloeddruk was naar tevredenheid (nog wel laag, maar hoog genoeg), Hb (ijzerwaarde) begon goed te stijgen, dus met de nodige portie staalpillen op zak mochten we om 11 uur naar huis.

In het ziekenhuis waren we wel  begonnen met borstvoeding, maar door de narcose hadden we een dag achterstand. Vanaf het begin wel gekolfd om de boel op gang te brengen en maandagochtend Maud voor het eerst aangelegd, op zich gingen de eerste 2x goed. ’s Avonds en ’s nachts besloot Maud dat aanleggen genoeg was en dat dan de beloning vanzelf kwam, hierdoor flinke paniek en kon ze niets drinken. Om 2 uur besloot de nachtzuster het lijden te stoppen (zowel voor Maud als ons) en een flinke shot bijvoeding te geven. Hierdoor konden we allemaal lekker doorslapen en uitrusten. ’s Morgens kreeg ze het gekolfde melk van mij via cup-feeding omdat ze nog steeds niet goed wilde drinken.

Thuis gekomen bleken we een fantastische kraamzuster te hebben, nam alle tijd voor het aanleggen, en alsof Maud het doorhad dat ze thuis was: dronk in 1 keer beide borsten leeg (tja,  zat nog niet zoveel in)… Het drinken gaat nu redelijk goed. Afgelopen nacht (eerste nacht alleen) ging het goed met drinken, en vandaag begon het te stuwen bij mij. Omdat ze wel al in de 7% gewichtsverlies zit krijgt ze naast de borst ook afgekolfde melk via vinger-voeding en zodoende ook genoeg om lekker te gaan groeien.