Na het ontbijt worden we hopelijk naar het treinstation in Bua Yai gebracht, waar we de dagtrein naar Bangkok nemen. Zoals een ieder kan zien zijn we 7 uur onderweg voor een relatief klein stukje… We overnachten ’s nachts in Hotel De’Moc.

• Link naar het spoorboekje
• Link naar Hotel De’Moc

Verslag dag 5
Het heeft een flinke poos geregend vannacht, dat is aan de weg wel te zien.
Na het ontbijt gaan we met de auto naar de school van Lizzy, nog geen 500 meter ,maar vanwege de staat van de weg wel zo verstandig. Halverwege moest Jimmy stoppen omdat een slang dacht dat het nodig was om de weg over te steken. Halverwege bedacht het dier zich en keerde op zijn gemakje weer terug naar de wegrand.

De school begint om 9 uur, maar kinderen kunnen al vanaf 6 uur gedropt worden als de (groot)ouders naar het rijstveld gaan. Soort van V.S.O. dus… Helaas is in dit geval dan wel een leerkracht de bok, die moet vanaf die tijd aanwezig zijn. Om 9 uur begint de school met zijn allen op het grasveld met het hijsen van de vlag en zingen van het volkslied; zo wordt om 4 uur de dag ook afgesloten. De school wordt dan b.s.o. tot iedereen weer terugkeert van de rijstvelden. Alle kinderen dragen een schooluniform, op maandag geel (kleur van de koning), di-do wit en op vrijdag is het zijde dag, dan dragen ze een vrolijk paars/rood/geel geruit shirt. Onder de bloes komt een donke broek of rok en in dit geval slippers.

Op het eerste gezicht zijn alle kinderen bezig. Er zijn 7 groepen vanaf 6 jaar. Als je beter kijkt zie je dat in alle klassen een tv aan staat en in sommige groepen geen leerkracht aanwezig is. Dat komt regelmatig voor,maar heeft geen effect op het leren, want dat doen ze dus via de tv! Via de schotel worden de lessen via de staats-tv gegeven. De leerkrachten die er wel zijn doen eigenlijk niets. Ze zitten in een hoekje op een stoel en helpen als een leerling iets niet snapt.

Alhoewel Lizzy ruim 1 12 uur te laat is, zegt niemand er iets van. In haar groep (8 jarigen) is geen juf en van de 11 leerlingen zijn er 3 aan het `werk`. De rest rent wat rond. In de hoogste 2 groepen wordt wel hard gewerkt zonder toezicht, zelfs tekenles gaat via de tv. Geen idee wat ze hier met zorgleerlingen doen…. Al het werk komt in een portfolio (modern zeg), dit is tegelijkertijd ook hun overgangsrapport. Ik heb niet kunnen ontdekken of hier ook ouders bij geinformeerd worden.

In de auto wacht Jimmy met een afscheidscadeau, een versgeplukte lotus en een hoofdstel voor onze koe.. Dat is hier een soort van ruilmiddel, ze geven geen melk en je kunt ze niet eten, toch vormen ze een belangrijk deel van je rijkdom. In Sida zetten Lamai en Jimmy ons op de bus naar Bangkok, volgens Jimmy een stuk sneller dan de trein…

Alle bussen stoppen hier, alleen niet alle bussen….hmmm. Uiteindelijk stopt een bus die nog ruimte voor ons heeft, ook al moeten er wat mensen voor van plaats wisselen. Op dat moment gaan we nog uit van een uur of 4 rijden.

6 uur later rijden we het Noordelijke busstation van Bangkok binnen.. Geradbraakt, vooral Henk had wat weinig ruimte. We weten nu wel een heleboel meer over reizen met de bus in Thailand. Vlak voor aankomst bij de halte brult de conducteur de naam van de halte en vraagt wie er uit moet, bagage ligt onder in de bus. Eigenlijk is het een soort touringcar, maar dan als lijndienst.

Eindelijk kwamen we in Bangkok, op het hoofdbusstation voor het Noord-Oosten. Na wat onderhandelen kwamen we in een taxi voor 300 b. leek ons redelijk, blijkt later dat we hetzelfde ritje ook voor 100 konden maken. Alweer erin gestonken dus. Het hotel is prima, lekker restaurantje gevonden in de Lonely Planet. Daarna door Kao San Road gelopen, een eeuwigdurende TT-nacht. Lekkere cocktail gedronken, teruggelopen naar het hotel en daar nog een paar cocktails weggetikt. Wat een leventje zeg…