Een excursie naar Ban Prasat staat vandaag op het programma. Hier gaan we prehistorische opgravingen bezoeken. Vervolgens gaan we naar Sai Ngam waar een enorm grote en tevens oudste boom van Thailand schijnt te staan. De dag eindigt met een bezoek aan Prasart Phimai, Thailands meest bekende Khmer-monument.

• Link naar de bouwsteen in Kopet
• Link naar Ban Prasat
• Link naar Sai Ngam
• Link naar Prasart Phimai

Verslag dag 4
Vanmorgen eerst uitgeslapen. Vannacht onder een 100% zijden laken gelegen.. Helaas was het niet helemaal berekend op 2 Europeese lichamen en sliep een van ons zonder…Henk moet hier trouwens continue oppassen dat hij zijn hoofd niet stoot. We hebben hier echt alle ruimte, mogen alles gebruiken, gaan zitten waar we willen, zoals Jimmy ook zegt: jullie zijn te gast, geen klanten.

Vandaag zijn we eerst naar de Bunjan Tree geweest. Een boom, vergelijkbaar met een mangrove, waar vanuit de takken wortels naar beneden groeien. Als die wortels de grond bereiken gaan ze in de grond om daar verder te groeien. Wat dus een heel bos lijkt zijn in werkelijkheid dus allemaal takken van 1 moederboom. Deze boom is heilig, men geloofd hier dat overal geesten in kunnen huizen. Veel mensen strooien hier het as van overledenen onder de moederboom en binden er dan een kleurige lap stof omheen, zodat de geest niet mee naar huis kan. We hebben nog wel een wandeling gemaakt door het parkje ernaast, hier worden ook de beste thai-boxers opgeleid.

Daarna gingen we naar Pimai, waar een Khmer-klooster staat. Dit was interessanter dan die steenhopen in Ayathuya , misschien ook wel omdat we dit keer een Engelstalige folder hadden. Druipend van het zweet kwamen we er weer uit. Jimmy had medelijden en kocht voor ons een kleine, ijskoude zweet handdoek. Deze ruikt ook nog lekker en kunnen we vaker gebruiken.

Hierna nam Jimmy ons mee terug naar de boom, om daar weer heerlijk te lunchen. Hier heeft hij uitgelegd dat de scherpte van het Thaise eten oploopt. Als je het op een schaal van 1 tot 50 zet, eten wij nr 3 (ook al zijn we best scherp gewend) en Lamai nr. 50! Onderweg hebben we veel (persoonlijke) verhalen gehoord over het echte Thaise leven: corrupte politie die je zonder duidelijke redenlangs de kant zet, en dan een boete bedenkt die je direct en contant moet afrekenen; familiebanden en de ingewikkelde constructies daarbinnen; het financiele (wan)beleid van de gemiddelde thai en nog veel meer ervaringen die je niet in de boekjes leest.

Op de terugweg zijn we nog gestopt bij een opgraving, waar de regering miljoenen in heeft geinvesteerd. Toch wil geen Thai er komen en als ze het doen rennen ze hard weg: al die vrije zielen, dat kan toch niet! Toch wonen er mensen, gewoon omdat ze niet anders kunnen. Terug bij de homestay konden we de rest van de middag lekker relaxen. Touristen komen er namelijk ook niet, aangeien het een erg arme regio is, en de regering liever de dure regio’s promoot.

Henk ging om het meer wandelen en heeft de rijstvelden van dichtbij gezien. Mook is verder gaan lezen in haar boekje van Ilja Gort, een aanrader. Ongeveer een uur voor het eten kwam de vraag of we mee wilden op jacht naar schorpioenen, tja… Dat hoef je dan ook geen twee keer te vragen. De schorpioenen werden met een lepelvormige schep uit hun holletjes gehaald, ze zitten best nog diep en soms graaf je voor niets. Wij hebben zelf ook mee mogen graven en ook nog iets gevonden, deze werden als voorgerecht opgediend bij de maaltijd. Het was niet vies, maar ook niet echt lekker. Het eten had Lamai dit keer iets heter gemaakt, wel lekker scherp, maar we komen nu wel aan ons plafond denk ik. De isan keuken staat bekend als de heetste van Thailand.

Na het eten begon het dan eindelijk te regenen, meteen werd het een stuk frisser. Het flitste wel heel erg, maar weinig donder gehoord tot nu toe. Net als ik dit schrijf begint het boven mijn hoofd te rommelen. In het echte regenseizoen moet het hier zo hard regenen dat het waterpeil in enkele uren meters kan stijgen, door de droge grond wordt het dan ook wat gevaarlijker.