Vandaag moeten we op eigen gelegenheid naar het treinstation komen. Geen idee waar dat is. Hier zullen we de trein nemen naar Bua Yai Railway. Daar worden we door een lokale bewoner meegenomen naar zijn huis in Kopet. ’s Avonds zal voor ons een typisch Isan diner bereid worden.

• Link naar de bouwsteen in Kopet
• Link naar het spoorboekje

Verslag dag 3
Om 8 uur opgestaan, Engels ontbijtje gehad en om iets over 9 in de TukTuk naar het station gebracht. Helaas vergeten te onderhandelen, dus betaalden we het volle pond: 100 baht (ong. 2 euro).

De trein zou om 9.40 vertrekken, dit werd als snel 10.20 en uiteindelijk stapten we om 10.28 in de juiste wagon (met dank aan de ass. stationchef). De reis zou 5 uur duren. Tijdens deze reis hebben we ons flink vermaakt, naast lezen, ipod luisteren en slapen was er genoeg te zien. De NS zou er een voorbeeld aan kunnen nemen. De vloer van het gangpad is 2x gemopt, nadat deze eerst geveegd was. Er kwam regelmatig een mannetje met drinken en thaise snacks langs en zo tegen 13 uur kwam de conducteur vragen wat we straks wilden eten. Er was keuze uit 5 gerechten en het kostte weer bijna niets. We kozen een gerecht met pork en ruim een 1 uur later kregen we een plastic bakje met ons eten, heerlijk en nog warm ook. Waarschijnlijk bellen ze het door, het kwam nadat we bij een station gestopt waren. Na onze lunch mr. Jimmy, de eigenaar van ons guesthouse, gebeld dat de trein een uur vertraging had.

Wat je goed kon zien was het verloop van rijkere naar armere gebieden. In het begin werden de rijstvelden met een soort van grasmaaitrekker bewerkt, later zag je een soort van gemotoriseerde handmaaier en ook kwamen er steeds meer koeien. Toen Jimmy ons van het station haalde vertelde hij eerst dat we mazzel hadden dat de trein ‘maar’ een uur vertraging had. Meestal was het een uur of 3 en dan was de trein onderweg vaak ook nog stil blijven staan. Daarna vertelde hij ons van alles over de streek en dat de boeren door de hoge brandstof prijs genoodzaakt werden om weer terug te vallen op de koe. De wegen werden steeds slechter, ook al was er al jaren een nieuwe beloofd.

Na een half uurtje waren we in Kohpet, dit is wat je van Thailand verwacht! Mooi huis, speels aangelegde tuin en rust. Na een verlate lunch (…mmm, Ni Hao krijgt hier echt concurentie), zijn we door Lamai, de vrouw van Jimmy, rondgeleid in haar geboorteplaats. Hier leven de mensen van wat de natuur hun biedt en in de droge tijd is daar niet veel keus in, dan staan er kikkers, schorpioenen en spinnen op het menu. De regentijd is erg belangrijk, ze kunnen hier maar 1 keer rijst oogsten en als dat misgaat hebben ze niets meer. Veel mensen werken dan ook in de grote steden, bijvoorbeeld als straatverkoper en sturen alle winst naar huis. De rest van de familie blijft hier dan achter. Bijna alles moet uit de grote stad komen en dat maakt het leven relatief duur. Toch laat een ieder dit gelaten over zich heen komen, het is Bhoedda’s wil en als je goed leeft kom je na de dood in een betere omgeving terug. Wij zijn hier de bijzonderheid en er wordt dan ook regelmatig naar ons gezwaaid en falang geroepen, dit betekent zoiets als witte mens. Morgen gaan we de school bekijken, ben benieuwd.

We zitten nu nog even gezellig buiten op de veranda, nagenietend van wederom een heerlijke maaltijd. O ja.. Weersvoorspellingen kennen ze niet echt. Op de vraag of het goed weer bleef de komende dagen werd er gereageerd met: we zien het vanzelf…