Nu een keer niet een stukje over Maud of over os knusse gezinnetje. Neen, nu over echte emotie in de sport. Sinds lange tijd hebben we met spanning gekeken naar een schaatswedstrijd met ‘onze’ Sven in de hoofdrol.
In voorgaande edities was het over het algemeen dat Sven speelde met zijn tegenstanders en de overwinning met bijbehorende prijzen van te voren reeds in zijn koffer had zitten (dat zilverkleurige ding met cijferslot wat we zaterdag 13 februari konden zien).
Volgens de kenners had Sven een ongunstige loting. Als eerste van de favorieten moest hij in de baan. Sven moest en de rest kon zich rustig opmaken aan de hand van zijn schema. Gedurende de avond bleek dat het niet zo slecht was. Hij zat het dichtst op de dweilpauze. Jan Blokhuijsen zat er nog dichter op, maar die moest er net voor.
\n
\n
Ik denk dat een ieder de race wel moet hebben gezien. Sven moest, zoals hij zelf zei: ‘De ballen uit zijn broek rijden’. Dit laatste geloof ik wel. Het was zeer spannend de laatste 4 ritten, maar de ontlading was dan ook ongekend.
De druk werd in ons land als gewoonlijk zeer groot op de schouders van een sportman neergelegd. De kan hierdoor alleen maar verliezen. In mijn ogen heeft hij dan ook alleen maar gewonnen: Een goede race gereden, de directe concurentie op grote afstand gereden, een gouden medaille gewonnen en als hamsterbonus ook nog een olympisch record erbij!
Tja, een ieder zal nu roepen: ik zei het al, ik wist het zeker! Iedereen gaat voorbij aan het feit dat Sven gewoon haast niets anders kon dan voldoen aan onze hoge eisen: Verliezen is heen optie. Gelukkig voor hem is de kop en de grootste spanning er nu wel van af. Ee 10 en de achtervolging zullen minder druk op zijn schouders zijn.
Met een grote glimlach zullen we ons hoofd op onze kussen neerleggen, maar helaas wellicht vanacht toch even stil blijven staan bij het fatale ongeluk van de rodelaar, de Georgiër, Nodar Koemaritasjvili.
